nr 3 z cyklu „w mojej głowie – ARCHITEKTURA” – kościół NMP w Gdańsku-Przymorzu

Na Mazury w końcu zawitał śnieg. I choć Boże Narodzenie białe nie było, inne jego aspekty (czyt. pyszne i sycące dania) dopisywały! Pora chwilę odpocząć od świątecznego jedzenia….w sumie od jedzenia w ogóle ;)

Na koniec roku serwuję Wam więc wpis architektoniczny – prezentuję kościół, który intrygował mnie przez całe lata pobytu w Trójmieście. Jesienią postanowiłam w końcu go odwiedzić i uwiecznić na fotografiach, by pokazać Wam jak interesujący to obiekt. Warto się do niego wybrać - można dostrzec tu mnóstwo ciekawych, bardzo konsekwentnych i spójnych rozwiązań, których często próżno szukać w zupełnie nowych świątyniach. 

Zapraszam serdecznie do obejrzenia relacji, a przy okazji życzę Wam radosnych ostatnich dni roku i wesołej zabawy sylwestrowej - jakkolwiek planujecie spędzić ten wieczór! :)

Kościół pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny Królowej Różańca Świętego to stosunkowo nowy budynek na mapie Trójmiasta. Jego powstanie datuje się na lata 70-te XX wieku. Autorem projektu jest gdański architekt Leopold Witold Taraszkiewicz, wieloletni i bardzo zasłużony wykładowca Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej. 

Świątynia była w tym czasie pierwszą dwukondygnacyjną budowlą o przeznaczeniu sakralnym - dwupoziomową konstrukcję narzucała duża ilość mieszkańców osiedla oraz trudności z uzyskiwaniem kolejnych pozwoleń na budowę. Długoletnia budowa kościoła wiązała się z nie lada wyzwaniem - obiekt stanowił jedną z największych budowli sakralnych wzniesionych od podstaw w naszym kraju w latach powojennych. 

Obiekt, potocznie zwany "Okrąglakiem" został zbudowany na planie elipsy. Dolny, niski i bardziej kameralny poziom otoczony jest wieńcem funkcjonalnych salek katechetycznych. Górny to bardzo jasna i wysoka przestrzeń udekorowana oryginalnymi kolorowymi witrażami. Charakterystycznym akcentem zewnętrznej bryły kościoła jest 83-metrowa, wolnostojąca wieża usytuowana w północno-zachodniej części budynku. 

Wnętrze świątyni nie jest przesadnie zdobione. Charakteru nadaje już sama forma konstrukcji - wielokątna cylindryczna forma górnego poziomu wypełniona jest witrażami okiennymi autorstwa polskiego rzeźbiarza, malarza i rysownika Kazimierza Kalkowskiego. W prezbiterium znajduje się prosta, drewniana figura Chrystusa. Po drugiej stronie kościoła zainstalowano piszczałkowe organy. 

Ogromne wrażenie robi rozpięty nad wiernymi strop wykończony żmudnie ułożonymi drewnianymi deszczułkami. W sufit umiejętnie wkomponowano delikatne oświetlenie i nagłośnienie kościoła.

Nie tylko główny trzon górnego kościoła stanowi spójną całość - boczne obejścia pełne są ciekawych i harmonijnych rozwiązań - dodatkowe balkony, spowiedniki, ławki dla wiernych oraz sama podłoga tworzą logiczny układ obiektu.

Konsekwencję w projektowaniu i wykonaniu kościoła widać na każdym kroku, nawet w najmniejszym detalu. Wielokątność struktury przechodzi z zewnętrza do środka budynku. Wykończenie elewacji jest przemyślane i bardzo uporządkowane. Pomimo zastosowania bardzo prostych rozwiązań, fasadzie nie brakuje nieszablonowości i nowatorstwa.  

Uwagę zwracają również oryginalne okucia skrzydeł drzwiowych. Każde z nich przedstawia inną postać lub scenę rodzajową. We wnętrzu zainteresowanie wzbudzają ciekawe, proste ławki ze skórzanymi obiciami oraz minimalistyczne chrzcielnice z wodą święconą. 

Życzyłabym sobie, żeby każdy z kościołów był tak konsekwentny w swoim wyrazie - ma to ogromne znaczenie dla osób regularnie korzystających z tego typu obiektów. W dzisiejszych czasach zdecydowanie mniejszą wagę przywiązuje się do przemyślenia budynku w każdym jego calu. Tym bardziej miło oglądało mi się powyższą świątynię - to miejsce naprawdę warte odwiedzenia i czerpania inspiracji. Mam nadzieję, że zachęciłam Was do wizyty - jeśli tylko będziecie spacerować po Gdańskim Przymorzu zajrzyjcie do środka!